Human factor

What makes human a human? - I think the unfailing desire. Undoubtely the desire, whatever it may result in - good or bad.

Why is it so compelling to choose - why is one so adamant that something even marginally different is unacceptable. Is human mind so complex that a minute difference makes it reject stuff. May be yes. Otherwise there wouldn't have been a luxury sedan after Ford invented a simple four wheeler. Otherwise there wouldn't have been electronic thermometer after a mercury thermometer and so on.

But then there is always a customer who never says I am happy with the service. There are people who always complain about everything. What drives them - the compelling desire to have everything their way. Now comes the bouncer - hardly they ever know what they really desire. How do you deal with it? To be frank you can't! There is no algorithm, no heuristics, no statistics and even extrapolations fail. Worst thing is they can perceive which doesn't even exist. The cutlet is extra salty when it probably doesn't contain any! Dodge this.. 23 degrees on AC is too hot while 22 degrees makes them shiver. You can't reason with them and they can't explain you their choice or the sternness behind it. How do you deal with them let alone living with them?

There is an amazing adage by dramatist Vijay Tendulkar and I can't get enough of it. "Every character has his own logic. I let him live by it". It's downright simple, solid and yet so effectively answers the question. You let them live by their logic or rather ... lack of logic. Such behavior which defies all plausible algorithms makes them human.. makes them intriguing. When you zoom out and look at such eccentricities it's really exhilarating. So that's the human factor for you. Watch out for it, enjoy it and don't forget to bring out your own!

असतो जर मी...

कधी तरी कुठे तरी अचानक उगवलेल्या ओळी. काही लक्षात राहिल्या, बऱ्याच विरून गेल्या. हुरहुर वाटते ते विरून गेलेल काय होत, कस होत? स्वतःचाच राग येतो. विसरलो? आपल्याच ओळी आणि आपणच विसरलो! मग आतून दुसरा आवाज. "छोड़ ना यार वैसे भी आज सन्डे है" किंवा "एक जाती है तो दूसरी आती है" तत्सम.  

तथापि जे काही आहे ते अस आहे.  

असतो जर मी एक चारोळीकार... 

(खालील मजकूर मी माझा, तू तुझा, हा त्याचा, तो याचा अश्या कुठल्याही चतकोर पुस्तकातून घेतलेला नही :) )

वादळ

शांत हो वाऱ्या शांत हो

शांत हो वाऱ्या शांत हो  

येणारं मी वादळ आहे

तू वादळापूर्वीची शांतता हो  

शांत हो वाऱ्या शांत हो  

असतो जर मी एक बंडखोर कवी...

उभारी

चाललीये सर्वत्र निवडणुकीची तयारी

जो तो म्हणतो घ्या राखेतून भरारी

अरे इथे स्वतःला जाळणाऱ्या तेलाचीच उधारी

कस घेइल मन उभारी

असतो जर मी एक शायर...

तनहाई

आप चले गए तो ऐसी तनहाई छाई

आप चले गए तो ऐसी तनहाई छाई

इतने तनहा हो गए की तनहाई का भी साथ ना रहा

याद

इस नाचीझ की याद की आपने तो जमाना याद आ गया

इस नाचीझ की याद की आपने तो जमाना याद आ गया

आपने रुखसत की तो हम ज़माने को भुलाके आ गए

पुन्हा पावसालाच सांगायचे... (तुम्ही ऐका वा नका ऐकू :) )

रविवार दुपार... नेहमीसारखी. अप्रतिम वामकुक्षी चाललेली.
आणि अचानक अरुंद गल्लीतून किरटया पोरांची जत्रा निघावी, प्रत्येकाने हातात येइल ते घेऊन बडवायला सुरुवात करावी तसला आवाज सुरु झाला. "काय शिंची कटकट आहे?" (सौजन्य: पुण्यातली ८ वर्ष) म्हणत उठलो, पाहतो तर धो-धो पाऊस. खिडकीत जाउन उभा राहिलो. एरवी समोर दिसणारा सीन तस्साच होता पण त्यावर कुणी तरी पाण्याच्या जाड रेषा ओढ़ल्या होत्या आणि क्षणोंक्षणी त्या वाढत होत्या. तोच नेहमीचा पाऊस तसलेच थेंब पण पड़ण्याच्या आवाजाचे प्रकार निरनिराळे. सीमेंटवरचा, फरशीवरचा, पत्र्यावरचा, पानांवरचा, अगदी पाण्यावर पाण्याचा ... असो यादी अपरिमित आहे.
उगीच वाटुन गेल हे आवाज कानावर नक्की पडले पण कधी जाणवले नाही. हे आवाजही तसे ऐकलेले. काय नव्याने वर्णन करायच त्या पावसाच. तसा विचार केला तर माणस तरी काय वेगळी असतात. तेच त्या हॉटेलमधल खाण, तेच ते सारखे कपडे, त्याच गाड्या नविन म्हणुन मिरवण, त्याच प्रश्नांची तीच उत्तर... काय अस जगावेगळ असत प्रत्येक माणसात. पण नाही. अट्टहास. कुणी तरी तश्या चपला त्या दिवशी तिथे घातल्या म्हणुन काय झाल? मी आत्ता इथे या क्षणी घातल्या आहेत ना... मी वेगळा!
तसच, प्रत्येक पाऊसही असतो वेगळा. अवकाश्याच्या ३ मिति आणि चौथा काळ, काही तरी हमखास वेगळ निघत.
पुन्हा एकदा पावसाकडे पाहिल. एव्हाना साहेब रोडावले होते. एकदम चमकून गेल, प्रत्येक पाऊस वेगळा असतो मग त्याला वेगळ व्यक्तिमत्वही असायला हव. आत्ता धो-धो पडून गेला तो बाईकवर रोरावत जाणार तरुण. सकाळी कोवळी उन्ह चढताना आली आली म्हणताना गेलेली सर म्हणजे दोन वेण्या घालून धावणारी परकरी मुलगी. राहून राहून येणारा पाउस म्हणजे "नेवर टेक नो" निग्रहाचा चिवट सेल्समन. न थांबता बदाबद पड़णारा पाऊस म्हणजे राणा प्रताप छाप मिश्या असणारा आड़दान्ड वॉचमन. भर दिवसा उन्हात रिमझिम झरणारा म्हणजे भुरभुरत्या जावळाच अर्भक. पुन्हा एकदा... असो यादी अपरिमित आहे.

My 'sworn' friend

I don't like signals. And I love wading through allies.

It was a rainy day...rather a rainy night. I was riding through one such dark ally and there he was. We just passed by, hardly noticing each other. Our first tryst... not so intriguing though.

The next day I took the acute turn into the same ally. I was humming something or may be thinking of something about work (damn!). And I saw him. He was looking directly at me, ready in a stance with bloodshot eyes. Grinding his teeth, breathing heavily. I was taken aback but I continued riding, still staring at him. He kept watching me he waited he gauged and then ... and then he barked. He charged madly. I panicked, shrinked my legs. I revved up the bike cursing him under my breath.

Consecutive days were no different nonetheless with more intensity. Over these days he got better at estimating my trajectory and I got better at dodging him, curving around him, racing the bike at the right time. But one day, I don't remember how I missed him. He was more of a camouflage behind a brown tree trunk. He darted precisely and almost reached my pants. But astonishingly he didn't even try to touch me. It was a sudden revelation - "a barking dog never bites".

From that day I have a relationship. Every other day he does the honors and I relish it. Now I just lift my leg when he comes along barking. Ironically I never thought a dog would make me lift my leg. It's more like I blow him a "goodbye kick".

Even in day time when I pass the ally and don't see him I think of him...there dwells my 'sworn' friend.